Er is nog een mysterie.
Ik heb bij de wagen twee sleutels met AB, maar beide sleutels zijn nu al meerdere keren uit het systeem geraakt.
Als ik de sleutels met de Lexia opnieuw inleer, dan werkt alles weer normaal. Voor een tijdje, een half jaar of zo.
De batterijen in beide sleutels zijn nieuw.
Voor de zekerheid heb ik in een van sleutels een nieuw printje geplaatst. Toch blijft dit verschijnsel op beide sleutels herhalen.
De stand op dit moment:
Sleutel 1: Te ver versleten om mechanisch de deur te openen. Afstandbediening werkt, maar starten kan niet.
Sleutel 2: Mechanisch oke om deur te openen, maar niet om te sluiten. Afstandbediening werkt niet, kan wel starten.
Dus, moet ik altijd met twee sleutels op pad, of opnieuw de sleutels gaan inleren met de Lexia, de zoveelste keer.
De Xantia heeft nu 453.000 km gelopen en blijft een genot om te rijden speciaal op slechte wegen, of over drempels.
Ook op de snelweg blijft het een plezier, hoe moeiteloos deze gechipte motor snelle sprintjes maakt tussen 120-160km/u, heerlijk gewoon.
Het na-isoleren heeft de wagen extra stil gemaakt en draagt behoorlijk bij aan het comfort.
Altijd perfect onderhouden, en deze kosten waren door alles zelfdoen heel bescheiden.
Roest is er nog nergens, zelfs niet in de Heuliez hoeken van deze break, die altijd buiten staat.
Olieverbruik is nog steeds nul.
Het langdurige brandstofverbruik (over 290.000 km gemonitord) blijft net onder de 1:19, ofwel ca 5,3 liter/100km
Ik heb nog nooit zo lang met plezier in dezelfde wagen gereden.
Ik heb nog nooit zoveel km met 1 dezelfde wagen gereden.
Ik heb nog nooit met zo'n oude wagen gereden.
Ik heb nog nooit zo goedkoop gereden (prijs per km, alles meegerekend).
Toch brokkelt de liefde langzaam af.
De lak is mat geworden, een onvindbaar hevig windgeruis op echt hoge snelheid, de overleden airco, de LHM-pomp lekt, het probleem met de sleutels, het geduw op je achterbumper (en vervolgens je niet kunnen passeren als je de uitdaging aangaat en op de snelweg het gas echt intrapt). De angst dat de rubberen retourleidingen me een keer gaan inhalen, of wat preciezer, me tot staan brengen. De angst dat de sleutels me een keer helemaal laten staan.
Zakelijk kan ik nergens meer aankomen met mijn Xantia, je bent mislukt want je rijdt in een armoede bak.
Zodra een zakelijke relatie een keer meerijdt, dan verandert de mening volkomen, en is men zelfs onder de indruk van het comfort en de prestaties. En altijd dezelfde reactie op zo'n hoge km-stand,
en dat voor een Citroën
Ik heb een tijdje een recente Porsche naast de Xantia gehad, ik zou een boek kunnen schrijven over hoe anders je wordt behandeld, afhankelijk met welke wagen je komt voorrijden. Walgelijk.
Gekoesterde trouwe oude Xantia, we zijn uit elkaar aan het groeien. En het ligt niet aan jou. Elke normale wagen zou me nooit zover hebben gebracht.
(Of hoort dit nu bij topic 'Persoonlijke verhalen'?)
Mvg. Alfred.